ابزار وبمستر

    در زمانهاي بسيار قديم،وقتي هنوز پاي بشر به زمين نرسيده بود،فضيلتها وتباهي ها در همه جا شناور بودند،آنها از بيكاري خسته و كسل شده بودند...

روزي همگي دور هم جمع شدند خسته تر و كسل تر از هميشه...

ناگهان ذكاوت ايستاد و گفت:‌‌ (بياييد بازي كنيم مثلا قايم باشك!)

همه از اين پيشنهاد شاد شدند...

ديوانگي فورا فرياد زد: (من چشم ميگذارم)و از آنجايي كه هيچ كس نميخواست به دنبال ديوانگي بگردد،همه قبول كردند...

ديوانگي جلوي درختي رفت و چشمهايش را بست و شروع كرد به شمردن...

يك...دو...سه...همه رفتند تا جايي پنهان شوند!

لطافت خود را به شاخ ماه آويزان كرد!

خيانت داخل انبوهي از زباله ها پنهان شد!

اصالت در ميان ابرها مخفي شد!

هوس به مركز زمين رفت!

دروغ گفت زير سنگي پنهان ميشوم و به ته دريا رفت!

طمع داخل كيسه اي كه خودش دوخته بود مخفي شد!

و ديوانگي مشغول شمردن بود...هفتادونه...هشتاد...هشتادويك...

همه پنهان شده بودند به جزعشق كه هنوز مردد بود و نميتوانست تصميم بگيرد و البته جاي تعجب هم نيست چون همه ميدانيم عشق را نميتوان پنهان كرد.

در همين حال ديوانگي به پايان شمارش ميرسيد...نود وپنج...نود و شش...نود و هفت...

هنگامي كه ديوانگي به صد رسيد،عشق پريد و در بين يك بوته گل رزپنهان شد.

ديوانگي اولين كسي را كه پيدا كرد تنبلي بود؛ٍزيرا تنبلي اش آمده بود تا جايي پنهان شود.سپس لطافت را يافت كه به شاخ ماه آويزان بود،دروغ را ته دريا،هوس را در مركز زمين،يكي يكي همه را پيدا كرد به جز عشق !از يافتن او نااميد شده بود.

حسادت در گوشش زمزمه كرد:‍‍ (عشق پشت بوته ي گل رز است!)

ديوانگي شاخه ي چنگك مانندي را از درخت كند و با شدت و هيجان زياد آن را در بوته ي گل رز فرو كرد.دوباره و دوباره... تا با صداي ناله اي متوقف شد.

عشق از پشت بوته بيرون آمد.با دستهايش صورت خود را پوشانده بود و از ميان انگشتانش خون بيرون ميزد.شاخه ها به چشمان عشق فرو رفته بودند و او نميتوانست جايي را ببيند.او كور شده بود...

ديوانگي گفت: (من چه كردم؟ من چه كردم؟چگونه ميتوانم تو را درمان كنم؟)

عشق پاسخ داد: (تو نميتواني مرا درمان كني،اما اگر ميخواهي كاري كني، راهنماي من شو)

واينگونه است كه از آن روز به بعد،

عشق كور است و ديوانگي همواره راهنماي او...

مرگ حضرت عزراییل

هنگامی که موقع آخر الزمان فرا می رسد ، خداوند به اسرافیل امر می کند که بدمد در صور که غش می کنند از بیمش تمام موجودات . پس صدایی بیرون می آید از صور اسرافیل که پس از آن به جا نمی ماند در زمین جن و انسی و شیطانی و هیچ صاحب روحی و سپس آن صدا به طرف آسمانها بلند می شود . و به جا نمی ماند در آسمانها صاحب روحی مگر آن کس که خدا بخواهد .

بعد نوبت به دریاها می رسد . آن گاه عزراییل به سوی دریا می آید و می گوید :مدت عمر تو به پایان رسید .

بعد به سوی کوه می آید که آنها را قبض روح نماید کوه می گوید :اجازه بده برای خودم نوحه بگویم ، سپس می گوید :صعود وقوتم کجاست امر خدا آمده است که در این هنگام کوه صیحه ای بر می آورد و ذوب می شود . بعدنوبت به زمین می رسد زمین می گوید : کجاست ملوک من کجاست درختان من و رودها و انواع گیاهانم ،سپس صیحه ای بر می آورد و دیوارهای آن بالا می رود و آبهای آن به زمین فرو می رود . انگاه به سوی آسمان رفته وصیحه ای به آسمان بر می آورد که در ان هنگام خورشید و ماه کسوف می کنند و ستارگان پراکنده می گردند . 

بعد خداوند می فرماید : ای عزراییل آیا از خلق من باز هم باقی مانده است ؟

عزراییل در جواب می گوید فقط جبرییل و میکاییل و اسرافیل وبنده ضعیف (یعنی خودم )مانده ام .

سپس خداوند امر می فرماید : آن سه فرشته را هم قبض روح کن . وبعد می پرسد : چه کسی باقی مانده ؟

عزراییل می گوید :بنده ضعیف تو عزراییل .

خطاب می رسد : تو هم بمیر . ددر این موقع عزراییل صیحه ای می زند که اگر مردم پیش از مردنشان آن را شنیده بودند همه می مردند ، اینجاست که عزراییل تلخی مرگ را می چشد و می گوید اگر می دانستم مرگ به این تلخی است با مو منین بیشتر مدارا میکردم .

در این موقع کسی زنده نمی ماند و خداوند خطاب می کند : ای دنیا کجا رفتند پادشاهان و شاهزادگان و مستکبران و ستمگران و مالداران که حقوق واجب را ادا نکردند . و امروز پادشاهی از آن خدان یکنای توانمند است .